مجله مطالعات ناتوانی (علمی- پژوهشی)

هدف: شناخت ساختار، کاربرد و سودمندی‌های مهارت‌های روانی (از جمله تصویرسازی) برای ورزشکاران معلول، به آنها این امکان را می‌دهد که عملکرد خود را ارتقا دهند و ورزش برایشان خوشایندتر شود. پژوهش حاضر، تصویرسازی ورزشی ورزشکاران با اختلال‌های جسمی حرکتی، شنوائی و بینائی را مقایسه می‌کند.

روش بررسی: روش بررسی علی- مقایسه‌ای بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه ورزشکاران با اختلال جسمی حرکتی، شنوائی و بینائی بودند که تعداد ۹۷ نفر به روش غیرتصادفی در دسترس از شهر ارومیه انتخاب شدند. ابزار به کار رفته شامل پرسشنامه اطلاعات فردی و پرسشنامه تصویرسازی ورزشی (SIQ) با ۳۰ آیتم بود که ۳۰ بازنمائی متفاوت از ۵ کارکرد تصویرسازی را نشان می‌داد. برای آزمون فرضیه‌ها از آزمون تحلیل واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد.

یافته‌ها: نتایج نشان داد تصویرسازی ورزشی، ورزشکاران با اختلال‌های جسمی حرکتی و شنوائی تفاوت معناداری با یکدیگر نداشت (۰٫۰۵>p). تصویرسازی ورزشی، ورزشکاران با اختلال‌های جسمی حرکتی و شنوائی به صورت معناداری بالاتر از ورزشکاران با اختلال بینائی بود (۰٫۰۵>p). تصویرسازی ورزشی، ورزشکاران با تحصیلات دانشگاهی به طور معنی داری بالاتر از همتایان با تحصیلات کمتر از دیپلم بود (۰٫۰۵>p). همچنین تصویر سازی ورزشی، ورزشکاران با شدت‌های مختلف آسیب تفاوت معنی داری با یکدیگر نداشت (۰٫۰۵>p).

نتیجه‌گیری: براساس یافته‌های پژوهش می‌توان نتیجه گرفت تصویرسازی برای کلیه ورزشکاران با اختلال‌های حسی و حرکتی بصورت گسترده‌ای مورد استفاده قرار می‌گیرد. البته باید بر بهبود مهارت تصویرسازی در ورزشکاران با اختلال بینائی تاکید گردد. همچنین باید به ارتقاء تحصیلات ورزشکاران دارای اختلال نیز تاکید گردد.