مجله مطالعات ناتوانی (علمی- پژوهشی)

زمینه و هدف: مطالعات مختلفی مزایای کانون توجه بیرونی در عملکرد بیماران مولتیپل اسکلروزیس را نشان داده اند و از فرضیه عمل محدود شده برای تبیین این اثر استفاده کرده اند. شواهد قوی وجود دارد که با افزایش شدت تمرین و متعاقبا افزایش خستگی، سیگنال­های درونی به سختی توسط توجه و پردازش­های ذهنی مسدود می­شود. خستگی یکی از مشخصه­های اصلی بیماران مولتیپل اسکلروزیس است. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر کانون توجه در استقامت عضلانی بیماران مولتیپل اسکلروزیس با سطوح مختلف خستگی بود.
روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی با طرح درون گروهی، از بین بیماران عضو انجمن ام اس شهر اصفهان، 45 بیمار (با میانگین سنی: 4/12±35/3 سال) به روش هدفمند و در دسترس انتخاب شدند و به سه گروه با سطوح خستگی پایین، متوسط و شدید تقسیم شدند. آزمودنیهای هر گروه یک تکلیف استقامت عضلانی (تکیه به دیوار در حالت نشسته) را تحت دو وضعیت کانون توجه بیرونی و درونی انجام دادند.
یافته ها:  نتایج آزمون تی همبسته نشان داد استقامت عضلانی بیماران مولتیپل اسکلروزیس با سطوح پایین و متوسط خستگی در وضعیت کانون توجه بیرونی به طور معنی­داری بیشتر از وضعیت کانون توجه درونی بود(0/05 >P).اما استقامت عضلانی بیماران مولتیپل اسکلروزیس با سطح بالای خستگی در وضعیت های مختلف کانون توجه تفاوت معنی­داری نداشت.
نتیجه گیری: به نظر می­رسد شدت بالای خستگی در بیماران مولتیپل اسکلروزیس مانع از اتخاذ کانون توجه بیرونی در این بیماران می شود. بنابراین لازم است در هنگام ارائه دستورالعمل­های کانون توجه به بیماران مولتیپل اسکلروزیس به سطح خستگی آنها توجه شود.

واژه‌های کلیدی: کانون توجه، استقامت عضلانی، بیماران مولتیپل اسکلروزیس، شدت خستگی

     

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:

---

---